De Lieve Vrouw en KOSMIK slaan de handen ineen in het eerste binnen pop-up filmhuis van Amersfoort. In de weekenden van 2/3/4 en 9/10/11 september 2022 kan je in de prachtige sfeervolle zaal van KOSMIK zes prachtige documentaires zien en met interessante gasten in gesprek gaan over de thematieken in de films. Niemand minder dan Hans Gommer zal de host van de avond zijn. Hans doet vooraf een introductie van de docu en geeft na afloop samen met de gasten een reflectie van de documentaire.

Het programma:
Vrijdag 2 September | A Fool’s Paradise
Zaterdag 3 september | Shabu
Zondag 4 september | Times Like Deese

Vrijdag 9 september | Honeyland
Zaterdag 10 september | The Cave
Zondag 11 september | Amal

Deuren open: 19.30 | Begin film: 20.30
#DOCpraat wordt mede mogelijk gemaakt door de gemeente Amersfoort.

Shabu (14) is een lieve, creatieve en street smart jongen uit Rotterdam-Zuid. Nadat hij tijdens een joyride de auto van zijn oma total loss rijdt, is zijn hele familie boos op hem. Hij heeft een zomer de tijd om het goed te maken, voordat zijn oma weer terugkomt van vakantie in Suriname.

Zijn moeder stelt voor dat hij ijslolly’s gaat verkopen om met de opbrengsten de schade te betalen, maar dat zet geen zoden aan de dijk. Dus bedenkt hij een andere oplossing waarbij hij de aantrekkelijke zaken van de zwoele zomer, zijn muzikale talent én geld verdienen kan combineren. Zou het lukken om zijn familie, maar vooral zijn oma, weer trots te maken?

“Ik ben een kleine jongen uit Peperklip”, omschrijft Shabu zichzelf, waarbij hij verwijst naar het beroemde (en beruchte) gebouw in Rotterdam-Zuid waarin hij opgroeit. Het levendige verhaal en de speelse montage van de film zetten de tegenstellingen van het puberleven extra aan: ongepolijst als het leven rauw is, en een beetje opgepoetst wanneer het moet blinken. Een grappige en ontroerende film over een jongen die groter lijkt dan hij is, en over verantwoordelijkheid nemen voor je daden.

Genomineerd voor de IDFA Award for Best Dutch Film

Times Like Deese is een fijnbesnaard en scherpzinnig tableau over de blues als de ziel van de politieke geschiedenis van de Verenigde Staten. Documentairemakersduo Maarten Schmidt en Thomas Doebele reisden onder andere langs de katoenvelden van de Mississippi-delta, de bakermat van de low blues, tot aan Washington.

Aan de hand van diverse interviewfragmenten geven oude bluesmuzikanten en hun moderne opvolgers, de rappers en hiphoppers, hun visie op het politieke verleden en heden. De muzikanten halen herinneringen op aan de eerste zwarte student aan de universiteit van Mississippi, maar ook de Vietnamoorlog en hoe de zwarte soldaten daar meer verbroedering voelden met de blanke Amerikanen dan bij thuiskomst. Hoewel de documentairemakers op hun reis het zeer archetypische beeld aantroffen van de bluesmuzikant met een gitaar op de veranda, spreken deze mannen als alerte en snedige geschiedenisleraren in hun bluessongs. Zo praat én zingt Mississippi-local L.C. Ulmer over Roosevelt en Martin Luther King. Ook de huidige generatie laat zich horen via hiphopper Enoch 7th Prophet. Hij uit de teleurstelling die leeft bij de jonge Afro-Amerikaanse generatie over Barack Obama – “My president is black, but the plan stays the same.”

Drie jaar lang volgde een kleine crew de laatste vrouwelijke honingjager van Europa, Hatidze Muratova. Zelf is ze net zo puur en zuiver als de honing van ‘haar’ wilde bijenvolken, haar omgeving is even ruig als gul. In een verlaten bergdorp, afgesloten van elektriciteit en stromend water, verzorgt ze haar bedlegerige moeder. In deze bijzondere setting filmden Tamara Kotevska en Ljubomir Stefanov een oogstrelend en intiem portret, waarin de hoofdpersonen zich vaak onbespied lijken te wanen.

De komst van een echtpaar met een caravan vol kinderen zorgt voor een onverwachte dramatische wending. Vanaf een bergtop kijkt Hatidze toe hoe hun kudde runderen het dorp overspoelt. De ruwe manier waarop de dieren en kinderen worden behandeld, staat in sterk contrast met Hatidzes liefdevolle relatie met de bijen. Als de vader hoort hoeveel haar honing oplevert, begint hij interesse te tonen in de bijenhouderij. Begrijpt hij ook haar belangrijkste regel, namelijk dat je nooit meer wegneemt dan de bijen kunnen missen?

Een groot deel van het Syrische Oost-Ghouta ligt in puin en miljoenen mensen zijn al gevlucht als in 2016 de bommen van het regeringsleger blijven vallen. Omdat het gebied omsingeld is, kunnen de 400.000 overgebleven inwoners geen kant op. In die uitzichtloze situatie is het geïmproviseerde ondergrondse ziekenhuis voor de opvang van gewonden een van de weinige lichtpunten. 

De jonge kinderarts dr. Amani staat aan het hoofd van een team dokters en verpleegkundigen dat met beperkte middelen doet wat het kan. Intussen moet zij zich – mede namens haar vrouwelijke collega’s – ook nog eens verdedigen tegenover mannen die vinden dat een vrouw het huishouden moet doen en een man aan het roer het beter zou doen.

De film laat zien hoe de bevolking lijdt onder de burgeroorlog, maar gaat vooral over de manier waarop het ziekenhuispersoneel zich staande houdt onder moeilijke werkomstandigheden. Met humor en onderlinge plaagstootjes, maar ook met angst en momenten van vertwijfeling: kunnen ze echt hulp bieden of is het niet meer dan een doekje voor het bloeden?

Amal is veertien jaar als ze tijdens de Egyptische revolutie op het Tahrirplein belandt, nadat haar vriendje is omgekomen bij de Port Said-stadionramp. Tijdens de protesten wordt ze door de politie geslagen en aan haar haren over het plein gesleept. Deze coming of age-film volgt haar in de jaren na de revolutie.

Terwijl de film snijdt tussen actuele gebeurtenissen en het snel veranderende leven (en uiterlijk) van Amal, zien we hoe zij haar eigen identiteit zoekt in een land in transitie. Amal is fel en onverschrokken. Ze heeft zich als een pitbull in het protest vastgebeten en leest haar moeder, een rechter, voortdurend de les.

Als meisje tussen de mannen moet ze ook vechten voor het respect van anderen en het recht om mee te doen, op straat en in het verdere leven. Want zelfs voor een jonge vrouw als Amal – haar naam betekent ‘hoop’ – zijn er in Egypte weinig keuzes waar het de vormgeving van haar eigen toekomst betreft.